Η αναληθοφάνεια

Δηλαδή αν ήταν ταινία το ματς θα έληγε και 4-2; Όχι, γιατί αν ήταν ταινία μπορεί μεν το 3-1 να είχε γραφτεί στο 66΄, αλλά καμία ταινία δεν θα επαναλάμβανε αντεστραμμένο το σενάριο: δοκάρι, πέρασε - δεν πέρασε τη γραμμή, μετρά - δεν μετρά το γκολ. Δεν θα το επαναλάμβανε γιατί θα φοβόταν πως θα την πάρουν με τις πέτρες για έλλειψη αληθοφάνειας.

Αλλά ποιός είπε ότι η αλήθεια είναι πάντα αληθοφανής, ποιός είπε ότι η ίδια η ζωή είναι αληθοφανής; Αν η ζωή είναι αυτό το παράξενα γοητευτικό πράγμα που κινείται στο μεταίχμιο πραγματικότητας και φαντασίας, το ποδόσφαιρο είναι το προνομιακό πεδίο άνθησης αυτής της γοητείας, αυτής της αμφιβολίας για το τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι, το ποδόσφαιρο είναι το προνομιακό πεδίο γέννησης νέων μύθων και διαιώνισης παλιών.

Γιατί στη φάση του γκολ του Λάμπαρντ που δεν μέτρησε, μπορεί να γεννιούνται ερωτήσεις για το που τελειώνει το διαιτητικό λάθος ως μέρος του παιχνιδιού και που αρχίζει το ξερό σκάνδαλο, μπορεί να γεννιούνται ερωτήσεις για το που τελειώνουν τα όρια της αλανιάς του τερματοφύλακα ως μέρος του παιχνιδιού και που αρχίζει το παντελώς unfair play (ή εν πάση περιπτώσει τι νόημα έχει τελικά το fair play), αλλά δεν γεννιέται καμία ερώτηση για το ποιός είναι ο μεγάλος ναός του αναληθοφανούς και η μεγάλη γεννήτρια των αναμνήσεων: το ποδοσφαιρικό γήπεδο.