Μπετόν αρμέ χαμηλoτάβανο

Έχω την αίσθηση ότι οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι, αυτοί που στο άκουσμα της λέξης μουντιάλ αυτόματα σχηματίζουν ένα χαμόγελο χαράς και ήδη έχουν αρχίσει και σκέφτονται πώς θα ξεφεύγουν από δουλειά και γυναίκα για να βλέπουν τους αγώνες, αδιαφορούν για την Εθνική. Η ομάδα έχει πείσει ότι δεν μπορεί να παίξει μπάλα κι ότι έχει ταβάνι στην απόδοσή της. Μπετόν αρμέ χαμηλοτάβανο, που δεν σε αφήνει να φαντασιωθείς.


Στην Πορτογαλία λειτούργησαν άγνωστες υπερφυσικές δυνάμεις για να το σηκώσουμε, αλλά μπορούσες πριν από τους αγώνες να σκεφτείς κάποια από αυτά που τελικώς είδες. Ένα καλό μπάσιμο και σουτ από τον Καραγκούνη, μία μαγική πάσα του Τσιάρτα, μία καλή κούρσα από τον Σεϊταρίδη. Τώρα τι να σκεφτείς; Τον Χαριστέα και τον Γκέκα να σκοράρουν; Με πιο μέρος του σώματος και από ποιου χαφ μπαλιά; Ή μήπως στο τελείωμα της καριέρας τους θα αρχίσουν να βάζουν προσωπικά γκολ; Τον Καραγκούνη να αλωνίζει; Πώς θα το κάνει στα τριανταφεύγα του; Τον Τοροσίδη να σεντράρει για γκολ; Πώς θα το κάνει παίζοντας αριστερά όταν δυσκολεύεται ακόμη και από την καλή του δεξιά πλευρά; Τον Βύντρα να μην κάνει βυντριές; Βύντρα χωρίς βυντριές γίνεται; Τον Κατσουράνη να κεντάει; Πώς, όταν ένα πρωτάθλημα τον έβλεπες να μην τρέχει όσο πρέπει, να μην μαρκάρει όπως πρέπει και κυρίως να πουλάει τη μπάλα για ένα ευρώ; Τον Χαλκιά να πιάνει απόδοση Νικοπολίδη Πορτογαλίας; Πώς, όταν είναι σαφώς κατώτερός του σε όλα; Τους Κυριάκο, Αβραάμ και Παπασταθόπουλο να οργανώνουν ήρεμα το παιχνίδι στην άμυνα; Πώς όταν και οι τρεις από άποψη οργάνωσης το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν να οργανώσουν είναι καβγάς σε μπυραρία; Τι απομένει;


Μα φυσικά το άστρο του Ρεχάγκελ. Με τη βοήθεια του οποίου κληρωθήκαμε με Νότιο Κορέα, Νιγηρία, δηλαδή μπαρμπούτσαλα που μπορεί να κάνουμε μία νίκη από σπόντα και τελευταίο παιχνίδι με αντίπαλο τα δεύτερα της πιθανότατα αδιάφορης Αργεντινής.
Με ποιον παίζουμε αν προκριθούμε;