Καλύτερη μπάλα χωρίς Μπάλακ

Τα τελευταία τρία χρόνια ο Μπάλακ απέδειξε ότι είναι ένας καλός αλλά όχι μεγάλος παίκτης. Άστοχα η Γερμανία και η Μπάγερν νόμιζαν ότι είχαν βρει στο πρόσωπό του τον παίκτη ηγέτη που μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα. Στην πραγματικότητα μετά τον Ζάμερ και τον Έφεμπεργκ δεν έχει υπάρξει τέτοιος Γερμανός παίκτης.Η Γερμανία όμως μέχρι και χθες πίστευε ότι μόνο αυτός είναι ικανός να κρατήσει ψηλά την ομάδα. Μέχρι χθες.

Από σήμερα κατάλαβε ότι η μη συμμετοχή του λύτρωσε την ομάδα. Στη θέση του ο Σβάινστάϊγκερ, απλός και ομαδικός, μοίραζε τη μπάλα σωστά χωρίς άγχος και έκλεινε προς τα μέσα για να αμυνθεί σε περίπτωση απώλειάς της. Δεν πατούσε περιοχή, δεν φώναζε, δεν είχε νεύρα . Έπαιζε για την ομάδα, ενέπνεε ηρεμία και ήταν συγκεντρωμένος χωρίς να ενδιαφέρεται για το τη πόζα θα πάρει όταν οι κάμερες πέσουν πάνω του.

Και μαζί με τον τεράστιο Λαμ έδωσαν στους υπόλοιπους ευκαιρία να ξεδιπλώσουν αρετές. Έτσι είδαμε τον Μίλερ που στη Μπάγερν ώρες ώρες έμοιαζε άμπαλος να πετυχαίνει ένα γκολ που θα ζήλευε και ο Ντελπιέρο. Τον Ποντόλσκι όντας το ίδιο εκρηκτικός να παίζει μυαλωμένα και αποτελεσματικά, Τον Κλόζε να μπαίνει στις φάσεις όπως προ τετραετίας. Και τον Οζίλ να δείχνει ότι μπορεί να κάνει μαγικά που την επόμενη φορά θα έχουν και ουσία.

Η σημερινή Γερμανία είναι δεδομένο ότι δεν έχει Ματέους, Μπρέμε, Μέλερ και Κλίνσμαν. Ούτε Ζάμερ και Έφεμπεργκ. Ευτυχώς όμως δεν έχει και το κακέκτυπό τους δηλαδή τον Μπάλακ. Απελευθερωμένη από αυτόν με καλούς παίκτες στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία αναδεικνύει ένα νέο αγωνιστικό στυλ, ομοιογενές, ομαδικό, επιθετικό και γρήγορο. Σίγουρα πιο ελκυστικό για τον θεατή, ο οποίος μέχρι χθες, εκτός από τον τεράστιο Λουκά Βύντρα, δεν είχε δει τίποτε σε αυτό το Μουντιάλ.

Και μη μου πείτε ότι Νιγηρία και η Αμερική είναι καλύτερες από την Αυστραλία.